Eb en vloed...
Het ritme van het leven...
Nemen en geven...
Voor- en tegenspoed..
Elke dag een keer of twee
stuurt de zee het water zelfzeker over het strand,
haar schatten toevertrouwend, hoogtij...
Aarzelend, verlegen trekt ze zich terug
met een hoop vragen erbij.
Heldere wolkenloze lucht,
krijsende, ruziënde hagelwitte meeuwen.
De uitgestrekte watermassa steeds in beweging
reeds eeuwen.
Bulderend geraas, aanrollende golven,die
op de golfbrekers te pletter slaan,
en hun weg schuchter schuimend verder gaan.
Avond aan zee...
Enkel lucht,
' zilte water
en een verlaten door vloed
schoongespoeld strand.
Een paar donkere wolken met een treurig
lilakleurige rand,
laten langzaam de dag in zee neer.
De maan komt op, soezig, een rossige gloed
over 't bleke zand.
Toch vind ik hier die absolute stilte niet,
die stilte, die mijn rusteloos kloppend hart
tot rust gebiedt...