Een heldere nacht..
De maan spiegelt haar gelaat
in 't water van de bron.
't Spiegelbeeld lacht.
Maar , o droeve klacht...
Ze schrikt, bij 't zien van haar bleke pokdalige
evenbeeld.
Een traan glijdt langs haar wangen
't vloeibaar zilver in...
Waar haar haar gelaat rimpelig vervaagt.
Ze huilt, ze schuilt, beschaamd...
De nacht was voorheen vol harmonie en luister
't Sprookjeslicht verdwijnt, 't wordt weer duister.