Het schemert stilaan...
in het vijverwater, het onbestemde
vloeibaar zilver van de maan.
Turend naar voorbijdrijvende wolken,
komt opeens de gedachte op dat mensen en mensen...
continenten, landen en dorpen bevolken.
Op eenzelfde moment verlaten mensen dit aardse bestaan,
nieuwe leventjes ontstaan.
Alleen op de tuinbank, sterren niet te tellen,
intense bloemengeuren, die een enorm geluksgevoel in je doen opwellen.
Vanwaar toch die dromerige weemoed die mijn hart verstilt?
Is het omdat zo'n avond je even boven het alledaagse tilt?
Een rijke ervaring, een voor mij uniek moment,
alsof je even niet van deze wereld bent.
Toch zet het je ook tot denken aan:
over leven, lot, geluk en mensenleed.
Want er is geen sterveling , die echt iets weet
over 's mensen oorspong en bestemming,
het hoe en waarom en waarnaartoe.
Zovele onopgeloste vragen,
even zoveel gevonden antwoorden, die al weer even snel vervagen.
Het is nog warm...
Vanuit het huiselijk licht
iemand die naar me glimlacht....
schemerduister wordt nacht.