Zon, jij met je dualiteit:
Sommigen zien je als een godheid.
Je wordt beschouwd als bron van alle leven
door ons je licht en warmte te geven.
Schaduwen en schimmmen van de nacht
worden verdreven door je sterk aanwezige kracht.
Door je verzengende stralen,
ben je in staat alle leven in de kiem te smoren
en zo het ecologisch systeem grondig te verstoren.
Vruchtbare grond wordt tot woestijn,
elke vorm van “Zijn “
wordt schaars,
Water wordt meer dan edelmetaal, iets kostbaars.
De maan blijft bij jou vergeleken in de kou en schaduw staan.
Het bleke gelaat, een schuchtere poging
de duisternis te doobreken.
Soms een sikkel, als enig bescheiden teken,
Eén enkele keer, zelfverzekerd, volrond
alsof ze de proef de zon te evenaren doorstond.
Zon..... het is een weldaad zich te koesteren
in je warmte en licht.
Toch ben ik voor het feeërieke schijnsel
van de Maan gezwicht.